Afgelopen week had ik er weer één. Zo’n moment waarop een al eerder verworven inzicht ineens weer vol tot je doordringt.

In Augustus wordt bij ons thuis een houtkachel geplaatst. (Tja, je kan er wat van vinden maar volledig afhankelijk zijn van elektriciteit in een moderne / gasloze nieuwbouw woning, vonden wij na een winter met storing in de warmtepomp niet erg prettig). Anyway, bij een houtkachel hoort hout en dat moet droog zijn om lekker te fikken. Dus heb ik naast ons huis een opslag voor haardhout getimmerd en ben ik begonnen met het aanleggen van een aardig voorraadje hout.

Binnen een paar dagen had ik in de buurt een goed adresje gevonden bij mensen die afscheid namen van hun kachel en het bijbehorende hout. Na een paar keer heen en weer rijden met een goed gevulde aanhanger, lag er zo’n kleine 6 kuub aan hout naast het huis. Deels gekloofd en deels in flinke blokken. Flinke blokken beuk en eik. Want ja, dat zijn de houtsoorten die je moet hebben zo zeggen de zoekresultaten op de vraag “wat is goed brandhout?” En waarom zijn ze zo geschikt? Precies, ze zijn knetterhard!

Daar stond ik met mijn Pipi Langkous attitude “ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan”. Grote kloofbijl in de hand, hakblok op de tegels, het te kloven blok beuk er bovenop en gaan!

Uhm, ja… en gaan. Nee dus, een afdruk van de bijl stond weliswaar in het blok maar doormidden was hij zeker niet. Er zat niet eens een barst of breuk in. Na een moment van verontwaardiging en daaropvolgende reflectie kwam ik tot de conclusie dat ik teveel nadacht terwijl de bijl van ver boven mijn hoofd richting het blok ging. Een klein beetje angst om mezelf in mijn schenen te hakken voelde ik in de verte. Gedachten en gevoelens over de hardheid van zowel het hout als ook de bijl zorgden ervoor dat ik ergens geremd was, niet volledig mijn authentieke zelf. Hierdoor kon ook mijn kracht niet volledig tot uiting komen. Daar waar ik 5 jaar geleden wellicht nijdig zou zijn geworden of gefrustreerd, gebeurde nu het tegenovergesteld. Ik moest glimlachen en voelde me rustig. “De kwaliteit van aandacht en de intentie van een leider bepalen het succes”, een prachtig inzicht dat ik kreeg tijdens gesprekken over leiderschap, ging door mijn hoofd.

Met mijn ademhaling naar mijn buik, bewust zijn, aandacht richten op waar het om gaat en intentie bepalen. Gedachten loslaten en gaan! Het is zo cool om weer te ervaren dat het echt waar is.  De kwaliteit van mijn aandacht en de pure intentie om het blok doormidden te krijgen hebben er voor gezorgd dat het lukte!

Fascinerend hoe zelfs bij het kloven van hout de intentie zo’n belangrijke rol speelt!

Geïnspireerd door karate kid, mister Myagi en Inge Nuijten.