Afgelopen week heb ik een lesje bescheidenheid, vergeving en dankbaarheid gehad, drie van de acht kenmerken van Dienend Leiderschap.

Met ons gezin hebben we een aantal dagen doorgebracht op Ameland. Iedere dag lekker wandelen met de kinderen en de honden, schelpen zoeken en uitwaaien. Op woensdag had geen van hen zin om mee te gaan, dus ging ik alleen. Vol goede moed vertrok ik vanuit ons huisje in Ballum. Om te voorkomen dat ik door een harde zuidwesterwind (kracht 5) op het strand gezandstraald zou worden, besloot ik door de duinen naar de vuurtoren in Hollum lopen en vanuit daar over het strand weer terug. Een flinke 14 km wandelen, goed voor lijf, hoofd en hart.

De heenweg ging prima en na ruim een uur lopen stond ik naast de vuurtoren. Blij dat ik eindelijk naar het strand kon, begon ik aan de terugweg met de wind in mijn rug. Iets langer in afstand dan dezelfde weg terug, maar dat geeft niet als je in alle alleenheid en rust gewoon kan zijn.

De duinen werden steeds vlakker en het strand steeds breder. Ik ben gek op mensen maar ik kan ook enorm genieten van even geen mensen! En dat zag ik al een tijdje… geen mensen. Toen er ook steeds meer water aan mijn rechterkant kwam,  heb ik toch maar even gekeken op Maps hoe het gebied er van bovenaf uitziet (zie het mooie plaatje hier rechts). Tot dat moment  was ik er van overtuigd dat gewoon langs de zee doorlopen een prima optie was. Hoog water was de afgelopen dagen immers ook al rond 13 uur geweest. Nu was het 13.20 uur en zou het water al weer afgaand zijn toch?

Hmm, voor alle zekerheid toch even kijken op “getijden Ameland”. Hoog water om 13.59 uur! Nog 39 minuten voordat het stuk waar ik nu ben onder water staat… Da’s niet handig, ik moet als de sodemieter maken dat ik hier weg kom! Eigenwijs als ik ben, negeerde ik bij het begin van mijn terugweg de weigering van Maps om mijn route langs het strand aan te geven en liep ik gewoon door. “Zolang ik links de zee heb en rechts het land, loop ik richting Ballum en daar moet ik zijn!” Op zich volstrekt logisch gedacht vond ik. Totdat ik vanaf een heuveltje om me heen keek en zag hoeveel water er lag tussen mij en het strandpaviljoen van Ballum.

Er zat maar één ding op, omdraaien en in looppas terug naar een plek hogerop voordat het water zijn hoogste punt zou bereiken. In geval van een ‘worst case scenario’ stuurde ik mijn vrouw mijn locatie. Dan hadden ze in ieder geval “een plek van waar het laatst contact was geweest” schoot door mijn hoofd. Wat een gekkigheid! Wat een stomme actie weer Harms! Lekker eigenwijs doorlopen en denken dat jij het heus wel beter weet dan de routeplanner, straks kun je geen kant meer op en kun je om hulp gaan roepen of bellen, of je verzuipt gewoon in de Noordzee… 

Allemaal oordelen over mezelf, terwijl ik op een drafje door het zand terug richting de vuurtoren stiefelde. Na een tijdje zag ik in de verte weer een mens. Oké, dat is een goed teken, ik ga niet verzuipen. Even neem ik de tijd om stil te staan en adem te halen. Want als er angst in mijn lijf zit, is dat wat helpt. Ademen, zuurstof, armen in de lucht, ruimte… ONTspanning. De angst maakt plaats voor dankbaarheid. 

Gelukkig was ik alleen op pad en niet met onze kinderen

Gelukkig heb ik op tijd gezien dat het niet ging zoals ik had verwacht

Gelukkig had ik de moed om om te keren

Gelukkig ben ik sterk genoeg om tegen de wind en regen in door het zand naar de veiligheid te rennen

Volledig doorweekt en met een bijna paars hoofd (ik kleur best snel) stond ik uiteindelijk boven aan een duin van de eerste strandopgang die ik kon vinden. Een berichtje van mijn vrouw: “Wil je ook nog helemaal naar huis lopen of zullen we je oppikken?” Ook zo’n puntje bij mij, hulp accepteren (of om hulp vragen)… Ik kijk naar mijn drijfnatte broek, voel de blaar op mijn hak en check op Maps hoever lopen het nog is naar ons huisje. Nog 5,6km wordt er aangegeven. Ergens voelt het als falen en een oud gedachtenpatroon dat zegt: “Je zou het toch doen? Heen én weer terug?” dringt zich aan me op. Ik ben me er volledig van bewust en dat maakt dat ik vandaag de keuze kan maken om lief te zijn voor mezelf. Dus ik stuur terug: “Ik loop richting het Jan Roepespad, daar kun je met de auto komen”.

Ik heb geleerd dat ik de bescheidenheid mag hebben om beter te kijken naar wat de routeplanner mij zegt of in ieder geval uit te zoeken waarom hij dat zegt. Daarbij heb ik geleerd om mijzelf te vergeven als ik fouten maak en ben ik dankbaar voor deze waardevolle les. Als bonus nog het wat mij betreft aller belangrijkste kenmerk van Dienend Leiderschap, authenticiteit, want dit is zó de manier waarop ik leer! Hoe fascinerend!